حضرت خدیجه (س)، یار و یاور رسول خدا (ص) در تمام صحنه‌ها

به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما، حضرت خدیجه کبری (س) دختر خویلد بن اسدبن عبدالعزی نخستین همسر رسول خدا (ص)، از زنان شریف، اصیل و نامدار عرب و اسلام بود.

وی با این که در عصر جاهلیت، در مکه معظمه دیده به جهان گشود و در آن شهر قبیله گرا و طایفه مدار رشد و کمال یافت، در عفت، نجابت، طهارت، سخاوت، حسن معاشرت، صمیمیت، صداقت، مهر و وفا با همسر، کم نظیر بود و وی را در آن عصر، طاهره و سیده نساء قریش می‌خواندند و در اسلام یکی از چهار بانویی که بر تمام بانوان بهشت فضیلت و برتری دارند، شناخته شد و جز دختر ارجمندش حضرت فاطمه زهرا (س)، هیچ بانویی این مقام و فضیلت را نیافت. (۱)

خدیجه کبری (س) با درایت و خردمندی خویش صاحب دارایی فراوان شد و کاروان‌های متعددی برای بازرگانی به راه انداخت؛ حضرت محمد (ص) که پیش از بعثت، بنا به سفارش عمویش ابوطالب (ع) در یکی از سفر‌های کارگزاران خدیجه شرکت کرد و سود فراوانی نصیب وی کرده بود، علاقه خدیجه را به خویش جلب و زمینه ازدواج با وی را فراهم کرد.

خدیجه کبری (س) در چهل سالگی با امین قریش، حضرت محمد (ص) که در سنّ بیست و پنج سالگی بود ازدواج کرد (۲) و زندگی شرافتمندانه و اصیلی را پایه ریزی کردند، که در تاریخ بشریت بی همتا و بی مانند است.

خدیجه کبری (س) به پیامبر (ص) عشق و علاقه ویژه‌ای داشت و هنگامی که آن حضرت مبعوث به رسالت شد، تمام توان و دارایی‌های خویش را در اختیار آن حضرت گذاشت، تا در راه اسلام و باروری آن هزینه کند.

او نخستین زنی بود که به آن حضرت ایمان آورد و در این راه مشقت‌ها و آزار‌های فراوانی از سوی قریش و اهالی مکه متحمل شد. (۳)

خدیجه سلام الله علیها تا زنده بود، در تمام صحنه‌ها یار و یاور رسول خدا (ص) و موجب تسلی قلب شریف آن حضرت بود و در روزگار سخت تبعید در شعب ابی طالب، هیچ گاه آن حضرت را تنها نگذاشت و با تمام وجود از وی پشتیبانی و نگهبانی می‌کرد.

سرانجام این بانوی فداکار، پس از یک عمر تلاش و کوشش و ۲۵ سال خدمت به رسول گرامی (ص) و دین مبین اسلام، پس از بازگشت از محاصره قریش در شعب ابی طالب به مکه معظمه، در دهم رمضان سال دهم بعثت، جان به جان آفرینان تسلیم و روح مطهرش به اعلی علیین عروج کرد.

پیامبر اکرم (ص) در مدت کوتاهی، دو یار و پشتیبان خویش، یعنی عمویش ابوطالب و پس از وی، خدیجه کبری (س) را از دست داد و از این باب، بسیار اندوهگین و ماتم زده بود و روزگار سختی را پشت سر می‌گذاشت، به همین جهت، آن سال را «عام الحزن» (سال اندوه) نامیدند.

پس از غسل و کفن بدن مطهر خدیجه کبری (س)، پیامبر (ص) وی را در حجون مکه به خاک سپرد. (۴)

خدیجه (س) در خانه پیامبر (ص) دارای دو پسر به نام‌های قاسم و عبدالله معروف به طیب و طاهر و چهار دختر به نام‌های زینب، رقیه، ام کلثوم و حضرت فاطمه زهرا (س) شد. (۵)

پیامبر اکرم (ص) در شأن همسرش خدیجه (س) فرمود: سوگند به خدا، پروردگار کسی را بهتر از خدیجه نصیبم نکرد. زیرا در حالی که مردم، کفر می‌ورزیدند، او به من ایمان آورد؛ در حالی که مردم تکذیبم می‌کردند، او مرا تصدیق کرد؛ در حالی که مردم محرومم کرده بودند، او با دارایی‌های خود با من مساوات کرد و خداوند از او به من فرزندانی عطا کرد، که از دیگر همسرانم چنین موهبتی نصیبم نشد. (۶)

پی نوشت:
۱- رمضان در تاریخ (لطف الله صافی گلپایگانی)، ص ۶۶،
۲- تذکره الخواص (ابن جوزی)، ص ۲۷۱؛ کشف الغمه (علی بن عیسی اربلی)، ج ۲، ص ۷۹،
۳- رمضان در تاریخ، ص ۷۲،
۴- رمضان در تاریخ، ص ۶۴؛ تاریخ الیعقوبی، ج ۲، ص ۳۵؛ المنتخب من ذیل المذیل (طبری)، ص ۸۶؛ البدایه و النهایه (ابن کثیر)، ج ۳، ص ۱۵۶؛ کشف الغمه، ج ۲، ص ۷۹،
۵- منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج ۱، ص ۱۰۸؛ زندگانی چهارده معصوم (ع) (ترجمه اعلام الوری)، ص ۲۱۱،
۶- تذکره الخواص، ص ۲۷۳؛ رمضان در تاریخ، ص ۷۶؛ کشف الغمه، ج ۲، ص ۷۸.

یادداشت از: فهیمه علیمردانی